Η αδιαφορία της συνενοχής

Την ημέρα της γενικής απεργίας πήρα ένα ταξί για να φτάσω κάπου κοντά στο κέντρο, αφού οι σταθμοί του μετρό ήταν κλειστοί.

Μπαίνοντας μέσα ξεκινάμε μια κουβέντα με τον ταξιτζή, ως είθισται, για την όλη κατάσταση και το “πού πάμε”. Άρχισε να μου λέει ότι δεν έχουν νόημα οι πορείες διότι η πορεία μας είναι προδιαγεγραμμένη και δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Αν και διαφώνησα, θεώρησα σεβαστή αυτή την άποψη, την οποία υιοθετούν πολλοί συμπολίτες μας, απογοητευμένοι από την αναλγησία και την κώφωση των πολιτικών ταγών.
Στην πορεία όμως της κουβέντας διαπίστωσα ότι και ο ίδιος αποτελεί μέρος του προβλήματος. Θεωρεί ως μόνο τρόπο επιβίωσης την παρανομία και όχι τη διόρθωση των στρεβλώσεων.

Όταν έφθασε η κουβέντα στα μέτρα, του εξέφρασα την οργή μου για την απροθυμία να δοθεί επιτέλους τέλος σε αυτό το όργιο της φοροδιαφυγής και για το ότι μια μερίδα πολιτών καλείται πάλι να πληρώσει τα σπασμένα όταν άλλοι εξακολουθούν και φοροκλέπτουν.
Άρχισε να μου λέει δικαιολογίες του τύπου ότι οι πολίτες εξωθούνται ουσιαστικά στη φοροδιαφυγή για να επιβιώσουν. Και τότε του έθεσα το ερώτημα: εγώ που φορολογούμαι από την 1η ημέρα εργασιάς μου πώς επιβίωσα;

Ο συγκεκριμένος επαγγελματίας ήταν προφανές ότι δεν δίνει αποδείξεις για την παροχή των υπηρεσιών του. Έχει θέσει εαυτόν μέσα σε ένα σύστημα “ο κλέψας του κλέψαντος”, έχει υιοθετήσει τη νοοτροπία ενός κράτους-μαφία όπου επιβιώνει ο πιο πονηρός και αυτός ο οποίος επωφελείται της ανυπαρξίας ή της αδυναμίας των ελεγκτικών μηχανισμών.

Καθόλου σπάνια αυτή η περίπτωση. Η κατάσταση αυτή έχει εξελιχθεί σε γάγγραινα της κοινωνίας, σε ζιζάνια που πνίγουν κάθε νομοταγή πολίτη ο οποίος προσπαθεί να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του. Γεμίσαμε μικρούς και μεγάλους μαφιόζους, κλέφτες, κατσαπλιάδες που θεωρούν ότι η παρασιτική διαβίωση είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης. Που θεωρούν ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν δια βίου για λογαριασμό τους.

Για να υπάρχουν δρόμοι, νοσοκομεία, σχολειά να πάνε τα παιδιά τους πληρώνουν οι συμπολίτες τους, ενώ η συνεισφορά των ίδιων είναι από ανύπαρκτη έως μηδαμινή.
Όταν έχεις υιοθετήσει μια τέτοια νοοτροπία “πειρατή” και απαιτείς οι άλλοι να πληρώνουν για να απολαμβάνεις εσύ τα οφέλη της συνεισφορά τους, είναι φυσικό ότι δεν νιώθεις αδικημένος. Αντιθέτως επωφελείσαι από αυτό το σύστημα και δεν έχεις κανένα λόγο να επιθυμείς την αλλαγή του. Για αυτό ο κύριος επαναπαύεται στην παρασιτική του διαβίωση, ρουφάει το φραπέ του και κρυφογελά για τους αφελείς που νομίζουν ότι κάτι κάνουν ζητώντας περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.