Περί κρίσεως και άλλων δαιμονίων

Η κρίση για όσους από εμάς κυκλοφορούμε στον έξω κόσμο και δεν ζούμε στην μακαριότητα της σπιτικής ζεστασιάς και των συναθροίσεων με τους ομοούσιους και ομογάλακτους, δεν αποτελεί ένα κοινωνικό-οικονομικο-πολιτικό φαινόμενο. Έχει όψη και έχει και ήχο, έναν ήχο που άλλοτε είναι αβάσταχτος για την ψυχή, όπως το κλάμα ενός παιδιού που οι γονείς του εγκατέλειψαν σε ένα ίδρυμα γιατί δεν μπορούν πια να το ζήσουν κι άλλοτε ακούγεται σαν πολεμική ιαχή, εκείνη των διαδηλώσεων όσων αποφάσισαν να αφήσουν τη ζεστασιά του σπιτιού τους και να κατέβουν στους δρόμους.
Η όψη της κρίσης φαίνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων, καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους. Όχι απαραιτήτως των εξαθλιωμένων. Αλλά κι εκείνων που ακόμη κρατούν, που έχουν τα προς το ζην, ίσως και κάτι παραπάνω. Κι όμως αυτή η πικρή απογοήτευση ενός αγώνα άγονου χαράζει την όψη τους. Κάποτε ήταν αξιοζήλευτοι, έμοιαζαν με κορφές απάτητες, πολλοί τους θαύμαζαν κι άλλοι τους ζήλευαν. Μα η ζωή άρχισε να μοιράζει χαστούκια με γεναιοδωρία. Άλλοι τα είχαμε φάει από πριν. Ήμασταν too much ακόμη και για τις ήρεμες εποχές. Κι έτσι πληθαίνει ο κύκλος των losers. Όχι βέβαια των αληθινών losers, γιατί ακόμη και στην παρακμή μπορείς να έχεις “κέρδος” αν είσαι συνετός και ξέρεις από εσωτερικά μακροβούτια. Όχι υλικό κέρδος, συναισθηματικό κέρδος. Αυτό που σου γεμίζει την υπόσταση, που σε κάνει και νιώθεις πως δεν ζεις για να μην είναι ο κόσμος άδειος, πως δεν θα περάσεις το ποτάμι της ζωής αβρόχοις ποσίν, πως δεν είσαι λαθρεπιβάτης και ταξιδεύεις σε μια θάλασσα χωρίς ορίζοντα.
Άλλοι μουδιασμένοι, αμήχανοι, σαλταρισμένοι, παρανοϊκοί μπροστά στην κρεατομηχανή, στον οδοστρωτήρα που γελάει χαιρέκακα διότι προφανώς ήρθε για να μην αφήσει τίποτα όρθιο, ενδεδυμένος την ιατρική ποδιά, ότι δήθεν ήρθε να μας θεραπεύσει. Μα πώς να πείσει ο οδοστρωτήρας ότι είναι θεραπευτής φορώντας μια υπερμεγέθη ποδιά; Κι όμως οι αφελείς το πιστεύουν. Ίσως γιατί ενδόμυχα πιστεύουν πως δεν υφίσταται απειλή για τους ίδιους, ποιος ξέρει;
Κι έτσι ακόμα κι αν θέλουμε να δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό, χαμογελώντας και λέγοντας ευχάριστα πράγματα, καμιά μάσκα δεν θα μας βοηθήσει να κρύψουμε την όψη της κρύας απογοήτευσης για εκείνο το αδειανό πουκάμισο μιας σισσύφειας προσπάθειας, ενός καθημερινού αγώνα που οδηγεί στην απαξίωση.
Γιατί κύριοι ιεροεξεταστές, κύριοι “γνωρίζοντες”, εκείνοι έμαθαν να βγάζουν το ψωμί τους με κάματο καθημερινό, όχι αστεία. Θυσίασαν διακοπές, εκδρομές, γιορτές, Σαββατοκύριακα, τη φροντίδα των παιδιών τους, των οικείων τους, την υγεία τους και τη ζωή τους ολόκληρη για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εργασίας τους. Γιατί ναι, υπάρχει κι αυτή η Ελλάδα κι ας κάνετε πως δεν υπάρχει. Όπως κάνετε πως δεν υπάρχει και η άλλη Ελλάδα του πλουτισμού εκείνων που τα αρπάζουν ακόμα. ΟΥΤΕ αυτή τη βλέπετε. Αυτοί δε σας ενόχλησαν, τα δήθεν προνόμια κάποιων εργαζομένων σας ενόχλησαν.
Η ατιμωρησία δεν σας ενόχλησε. Δεν είδα να βγάζετε κραυγές διαμαρτυρίας για όλους αυτούς που λυμαίνονται τον τόπο δεκαετίες τώρα και ουδέποτε θα καθίσουν στο σκαμνί, όπως συμβαίνει σε κάθε πολιτισμένη χώρα. Οι φοροκλέφτες δεν σας ενόχλησαν, όλοι αυτοί που θεωρούν ότι πρέπει να ζουν με τους φόρους των άλλων. Όχι, ούτε αυτοί υπάρχουν. Με τους άλλους τι θα γίνει, αυτούς που αποφάσισαν και φέρουν το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης; Δεν μας πειράζει έτσι;
Τα μυαλά σας αποφασίζουν με δύο μέτρα και δύο σταθμά ανάλογα με το πώς σας συμφέρει να βλέπετε τα πράγματα και το πού τοποθετείτε εαυτόν μέσα στο κοινωνικό πλέγμα. Επειδή όμως το πλέγμα που έχετε στο μυαλό σας θα γίνει στο τέλος δίχτυ και θα σας πνίξει στο πέλαγος της υπεροψίας σας, θα ήταν ίσως καλύτερο να συνειδητοποιήσετε ότι αποτελείτε συνεπιβάτες στον Τιτανικό. Γιατί όταν η δίνη θα τους καταπίνει όλους, τότε θα είναι πλέον πολύ αργά.