Απολογία

Kαι η σιωπή έσπρωξε το όνειρο στο βυθό του τίποτα
και τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ διαμαρτυρήθηκαν
γιατί ξεχάστηκαν στα συρτάρια του μυαλού
κι αφέρθηκαν πίσω στο δρόμο που έτρεχες να προλάβεις τη ζωή

Μα η αληθινή ζωή ήταν ένας κόσμος παράλληλος
που έβλεπες να περνά δίπλα σου σαν έτρεχες σαν σκηνές κινηματογράφου
κι έτρεχες κι έτρεχες γιατί σου 'παν πως αν σταματήσεις θα πέσεις
θα πέσεις και θα βυθιστείς σε ένα μπουντρούμι με μαύρες μορφές
και σκαθάρια που σου βάζουν βαθιά μέσα στο νου σου τα νύχια τους
τις νύχτες που το μυαλό αδειάζει από τις σκέψεις της ημέρας
μαζί και η ψυχή σου

Και δεν είναι χρόνος πολύς που βγήκες από κει
πρέπει τα πόδια σου να δυναμώσουν και να μπορούν να συνεχίσουν να τρέχουν
κι ο νούς σου γεμάτος από λέξεις έννοιες μηνύματα και ερμηνείες
ο χώρος ασφυχτικός για όμορφες σκέψεις και όνειρα που θνησιγενή όπως είναι
μετατρέπονται σε φαντάσματα που πλανώνται πάνω από την ύπαρξή σου
τη στοιχειώνουν, τη γεμίζουν αράχνες και της κλείνουν όλα τα παράθυρα.

Γιατί δεν βρήκες μια στιγμή αλήθειας να μοιραστείς αυτό που φώλιασε μέσα σου
μόλις το βλέμμα σου συνάντησε το δικό του
κι απολογείσαι για τα λόγια που δεν είπες ποτέ, για τα λόγια που δεν άκουσε ποτέ
για τα λόγια που δεν ζήτησε ποτέ να ακούσει
παίρνοντας για άλλη μια φορά την ευθύνη στους ώμους σου
που ήσουν λίγη, βιαστική, χαμένη, μπερδεμένη
μέσα σε νεφελώδεις σκέψεις και φόβους
που έκαναν τα λόγια σου να ακούγονται σαν δίσημοι χρησμοί
μιας Πυθίας ζαλισμένης από την πραγματικότητα