Μέσα σ' αυτή την εθνική άρνηση που βιώνουμε ούτε τα κουσούρια μας βλέπουμε ούτε την προκοπή μας κοιτάζουμε. Μόνο επικρίνουμε και αυτοκαταστρεφόμαστε, σαν να μας χρωστάνε όλοι κι εμείς να μην οφείλουμε να προσφέρουμε τίποτα σε μια συλλογική προσπάθεια που όλοι επικαλούμαστε αλλά τελικά πολύ λίγοι είναι διατεθειμένοι να συμβάλουν έμπρακτα.
Γιατί είναι πολλοί εκείνοι δυστυχώς που έμαθαν να ζουν αδιάφορα, παρασιτικά και να ενεργούν αντικοινωνικά, γιατί σε αυτή τη χώρα τον καλό τον λέμε μαλάκα, γιατί όποιος πάει να κάνει το κάτι τις παραπάνω βρίσκει εμπόδιο εκείνους που δεν θέλουν να ξεχωρίζει κανείς.
Και που εν τέλει και να το κάνει, θα βρει στο τέλος και το μπελά του. Θα βρεθεί μπλεγμένος και θα νιώσει ηλίθιος και αφελής που προσπάθησε, που εμπιστεύτηκε, που πρόσφερε όσα περισσότερα μπορούσε.
Πόσες φορές αυτό το αδειανό πουκάμισο ήρθε και σκόρπισε όλες τις ελπίδες μας; Πόσες φορές αδιάκοπη και συνεχής προσπάθεια κατέληξε σισύφια. Γιατί; Γιατί σε αυτό το άγονο περιβόλι που αφήσαμε να γεμίσει ζιζάνια και σαρκοβόρα γεράκια δεν ανθίζουν εύκολα οι προσπάθειες ή δεν ανθίζουν ποτέ. Παίρνουμε την απογοήτευση παραμάσχαλα και προχωράμε σε μια ακόμα απόπειρα, σε ένα ακόμα βήμα μέσα στην έρημο με τις οφθαλμαπάτες και εκείνο τον ορίζοντα που όλο νομίζουμε ότι φτάνουμε αλλά δεν φτάνουμε ποτέ, συνεχίζοντας όμως με μοναδικό μας καύσιμο την το πείσμα της δικαίωσης.
Πρέπει να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια, να διώξουμε τα σαρκοβόρα γεράκια αν θέλουμε ο σπόρος να πιάσει και να δούμε μια μέρα καρπούς.
Κάνω επίκληση στον καλό εαυτό μας, να αφυπνίσουμε τις δημιουργικές μας δυνάμεις που κοιμούνται κουλουριασμένες στην από κεκτημένη ταχύτητα μακαριότητά μας ή που έθαψε βαθιά η οργή και η αυτοκαταστροφική μανία. Κάπου υπάρχει, πρέπει να τον ανακαλύψουμε. Είναι θέμα επιβίωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου