Οραμα

Η αστερόσκονη γυαλίζει στο φεγγαρόφως καθώς πέφτει στα βουνά

των ονείρων μου.

Η γυναίκα με τα πέπλα σεργιανάει με τον αυγερινό φωτοστέφανο,

απλώνει το μαγικό ραβδί της και ξυπνάει παραμιλητά στον ύπνο των

ελπίδων μου που κοιμούνται κουλουριασμένες πάνω στις κορυφές.

Μια γωνιά του τοπίου στο σούρουπο γίνεται πότε μοβ, πότε ρόδινη.

Ένα μωρό γεννιέται απ' τα σπλάχνα του πόθου, είναι ο στεναγμός.

Σκιές αλόγων που προχωρούν στη σειρά διαγράφονται πάνω στα βουνά

το ξημέρωμα κι οι δροσοσταλίδες της πάχνης κατρακυλούν στις

φυλλωσιές.

Τα δέντρα αγκαλιάζονται ένα κυριακάτικο πρωινό στο μονοπάτι της

γαλήνης κι ο ήλιος τυφλώνει τ' αγουροξυπνημένα μάτια μου.

Τα σύννεφα συναντιούνται και χάνονται, όπως οι εραστές στο χρόνο,

ενώ το φεγγάρι ακολουθεί πιστά τη γη, αλλά αυτή αγαπάει τον ήλιο, γιατί

ξέρει πως το φως είναι μόνο δικό του.

Το σύμπαν όμως όρισε να μη συναντηθούν ποτέ αυτά τα σώματα, γιατί

αυτό θα σημάνει τον όλεθρο.

Έτσι τ' αφήνει να περιστρέφονται αιώνια και να ερωτοτροπούν

ανταλλάσσοντας βλέμματα.