Χάνονται τα όνειρα;

Κι όμως, όσο τα χρόνια περνάνε και μεγαλώνει ο άνθρωπος, τα όνειρα λιγοστεύουν. Ίσως γίνονται προσδοκίες και χάνουν την αρχική τους αίγλη, γιατί λείπει πλέον το φανταστικό στοιχείο και αποκτούν ρεαλιστικότερη βάση.
Κι όμως, όσο τα χρόνια περνούν, η ψυχή βαραίνει από τους πόνους, τις απογοητεύσεις και τα στραπάτσα.
Μέχρι να 'ρθει μια καινούρια χαρά, να τα σκεπάσει και να χαρίσει στην ψυχή μας αυτή την πρόσκαιρη ελαφρότητα, να σκάσει το χιλάκι μας και ίσως κάποιες φορές να νιώσουμε τα πόδια μας να αφήνουν το έδαφος.
Μα πάντα όλα αυτά παραμένουν καταγραμμένα και τα κουβαλάμε μέσα μας, μέχρι να έρθει η θλίψη ενός πρωϊνού να ξυπνήσει τις παλιές σκιές μαζί με μια νέα.
Και τις στιγμές εκείνες τις άσχημες ξυπνάμε στη μνήμη μας παλιές θύμισες για να μην ξεχνάμε πως κάπου υπάρχει και το άπλετο φως που κάποτε ένα άλλο πρωϊνό μας χάρισε και τώρα δεν είναι δυνατόν να το στερηθούμε για πάντα, έτσι δεν είναι;
Η προσμονή και η εγκατέρηση γίνονται φίλες μας αχώριστες και γαντζωνόμαστε μαζί μ' αυτές στο δύσκολο χρόνο που περνάει από πάνω μας σαν ρόδες αυτοκινήτου.